ما نگوییم بد و میل به ناحـق نکنیم 

 

جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم   

 

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

 

کار بد مصلحت آن اسـت که مطلق نکنیم

 

رقم مغلطه بر دفتـر دانـش نزنیم

 

سر حق بر ورق شـعبده ملحق نکنیم

 

شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

 

التفاتـش به می صـاف مروق نکنیم   

 

خوش برانیم جهان در نظر راهروان

 

فکر اسـب سیه و زین مغرق نکنیم   

 

آسمان کشـتی ارباب هنر می‌شکند

 

تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم   

 

گر بدی گفت حسـودی و رفیقی رنجید

 

گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم   

 

حافظ ار خصـم خطا گفت نگیریم بر او

ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم.

 

چیزیم نیست کمی خرد و خمیرم فقط همین

 

 

کم مانده است بی تو بمیرم فقط همین

 

 

از هرچه بود و نیست گذشتم ولی هنوز

 

در مرز چشمهای تو گیرم فقط همین

 

با دیدنت زبان دلم بند آمده است

عاشق شدم که لال نمیرم فقط همین

پدري با پسري گفت به قهر
که تو آدم نشوي جان پدر

حيف از آن عمر که اي بي سروپا
در پي تربيتت کردم سر

دل فرزند از اين حرف شکست
بي خبر از پدرش کرد سفر

رنج بسيار کشيد و پس از آن
زندگي گشت به کامش چو شکر

عاقبت شوکت والايي يافت
حاکم شهر شد و صاحب زر

چند روزي بگذشت و پس از آن
امر فرمود به احضار پدر

پدرش آمد از راه دراز
نزد حاکم شد و بشناخت پسر

پسر از غايت خودخواهي و کبر
نظر افگند به سراپاي پدر

گفت گفتي که تو آدم نشوي
تو کنون حشمت و جاهم بنگر

پير خنديد و سرش داد تکان
گفت اين نکته برون شد از در

«من نگفتم که تو حاکم نشوي
گفتم آدم نشوي جان پدر»

من آبادي نمي خواهم خرابم كن خرابم كن
بسوزان شعله ام كن در دهان شعله آبم كن
 خوشا آن شب كه با آهي بسوزم هستي خود را
خدايا تا گريزم زين تن خاكي شهابم كن
به نعمت نيستم مايل خداي خانه را خواهم
مرا گر عاشق صداق نمي داني جوابم كن
اگر جنت بود بي تو و گر دوزخ بود با تو
ز جنت ها گريزانم به دوزخ ها عذابم كن
ز شرم تنگدستي مي گريزم از تهي دستان
مرا اي دست قدرت يا بميران يا سحابم كن
دلم خواهد بسوزم تا به عالم روشني بخشم
تو اي مهر آفرين در برج هستي آفتابم كن
پس از مرگم تو اي افسانه گو سوز نهانم را
ببر در قصه ها افسانه ي صدها كتابم كن

ساقي بده پيمانه اي ز آن مي كه بي خويشم كند
بر حسن شور انگيز تو عاشق تر از پيشم كند
زان مي كه در شبهاي غم بارد فروغ صبحدم
 غافل كند از بيش و كم فارغ ز تشويشم كند
نور سحرگاهي دهد فيضي كه مي خواهي دهد
با مسكنت شاهي دهد سلطان درويشم كند
 سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا
وز من رها سازد مرا بيگانه از خويشم كند
بستاند اي سرو سهي سوداي هستي از رهي
يغما كند انديشه را دور از بد انديشم كند

بس که با سیرت جبّار بتان جنگیدم
در عمل غیرت ابرار زمان سنجیدم
نور علمم چو به سر پردة دل وارد شد
بندة مخلص و غزال گران گردیدم
من ندیدم بتر از عاطفة نوع به نوعش از زمانی که در این دار اذان بشنیدم
گردش دهر دل از عاطفه داران بربود
حاصل جلوة گل خار مغیلان دیدم
حسرت مرگ به کام دل مکّار افتد
از پسِ زردی اشجار خزان ترسیدم
آه این است دل و این سرشوریده خیالم
آگهم نیست ز اسرار جهان جز اینم
طمع از سکّه بریدن به جهان قیمت جان شد
که به پالان ز مردوش حمّال خران خندیدم
سیّدا حاصل عمرت به غنیمت سپری کن
که به ساز و دف و آهنگ کران رقصیدم

شب است و ماه می رقصد

ستاره نقره می پاشد نسیم پونه ها

عطر شقایق ها

ز لبهای هوس آلود زنبق بوسه میگیرد

من اما سرد و خاموشم ...

خداوندا تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی

تو میگفتی که نامردان بهشتت را نمی بینند

من اما دیده ام که نامردان به خون چرک مردان کاخ می سازند

تو میگفتی اگر اهریمن شهوت بر انسان حکم فرما شد

من او را بر صلیب خشم خود مصلوب می سازم

من اما دیده ام چشمان شهوت بار فرزندی که دزدانه بر

اندام لخت مادرش میگرید

اگر مردانگی این است... اگر مردانگی این است...

به نامردی قسم نامرد نامردم اگر دستی به قرانت بیارایم

 کارو